Afgelopen zomer zou ik een maand door Thailand reizen, maar om de jullie welbekende redenen (hint: corona) ging die reis niet door. Ik moet er eerlijk gezegd ook niet aan denken om nu een vliegreis van 11 uur te maken, mondkapjes of niet. En met zo’n warme zomer is vakantie in eigen land ook heel erg fijn.
Reisheimwee
Maar nu de herfst lijkt begonnen, kijk ik toch met een beetje weemoed terug op vorig jaar, toen reizen nog zo vanzelfsprekend was. Ik maakte toen een reis naar Rishikesh en Pushkar, twee heilige plaatsen in India. Voor National Geographic schreef ik een verhaal over het almaar groeiende ‘spiritoerisme’.
Onverwacht modern
Een van de dingen die me trof waren de tegenstellingen, schijnbare paradoxen die ik overal in India tegenkwam. Het land is mooi en lelijk tegelijk. Sereen en hectisch. Commercieel en spiritueel. Traditioneel én modern. Zo heeft bijna iedereen een mobieltje, net als bij ons. Zelfs op het platteland hadden veel kinderen een telefoon. Dat had ik niet verwacht.
Wat ik ook niet had verwacht, waren alle verzoeken om selfies. Hoewel er veel toeristen rondlopen, is een westerling blijkbaar nog altijd een gewild onderwerp voor een foto. Dat contrasteerde voor mijn gevoel erg met de eeuwenoude spirituele traditie van India.
Ik schreef er het volgende over:
Langzaam daalt het besef in dat ik de situatie hier niet kan doorgronden. De mengeling van commercie en spiritualiteit is ondoorzichtig en gecompliceerd, net als India zelf. Ik besluit op te houden met het willen begrijpen. En naarmate de dagen verglijden, vind ik steeds meer ontspanning te midden van alle Indiase heftigheid. Misschien heeft het te maken met de onderstroom van krachtige energie, die toch te voelen is onder de dikke laag commercie. Zodra ik me overgeef aan de hectiek, ervaar ik rust. Dat is nu precies wat yoga is: het gaat niet om je fysieke, maar om je mentale houding. Yoga geeft je het vermogen om steeds opnieuw de stilte in jezelf te vinden. Lichamelijke oefeningen zijn hierbij slechts een middel, maar geen doel. India doet me dit opnieuw beseffen. Ze is een mooie, zij het wat harde, leermeesteres.
Na bijna twee weken word ik nog steeds meerdere malen per dag belaagd door Indiërs die met me op de foto willen. Maar ik begin me steeds gemakkelijker te voelen bij de continue verzoekjes om selfies. Het wordt een manier om even contact te hebben met de mensen hier. En nadat ze een foto van me hebben gemaakt, geef ik ze mijn telefoon om hetzelfde te doen.
Niet correct
Het is misschien niet politiek correct, en ik weet ook wel dat het funest is voor het milieu, maar ik mis het reizen. Me onderdompelen in een compleet andere wereld. Wie weet gaat mijn reis naar Thailand volgend jaar alsnog door. Ik hoop er weer iets moois over te kunnen schrijven.